Langs de Lek en de Waal

8 juni was echt een uitstekende dag om te gaan rijden – Lekker een doordeweekse dag. Dat betekend geen irritant weekend verkeer en geen overdaad aan fietsers. Ik had de dinsdag daarvoor over moeten werken. Een ideaal excuus om die uren direct maar te compenseren. Bij ons op het werk noemen ze dat gekscherend “Technisch weer”.

Ik besloot om niet al te vroeg op pad te gaan. “Laten we de mensen die wel moeten werken eerst maar even voor gaan”. Er moet natuurlijk ook een beetje uitgeslapen worden. Ik had eigenlijk nog geen idee welke kan ik op zou rijden maar de Veluwe zou het niet worden en het gebied, ruim genomen, tussen de A28 en A12 had ik pas nog gedaan, al is de weg Zeist, Austerlitz, Doorn niet vervelend. Zeer mooi stuk door de bossen, zeker nu de kruinen van de bomen zo vol met blad zitten dat het net lijkt of de N227 in zijn geheel door een tunnel loopt. Zeer fraai!

Richting Nijmegen, dat had ik nog niet eerder gedaan. Althans – dat kon ik mij niet herinneren. Om toch niet helemaal blind op pad te gaan, ik had wel de nieuwe Rider 410 bij me, heb ik in mijn favoriete route-programmaatje een route in elkaar gezet. Eerst gewoon maar een punt in de buurt van Nijmegen neergezet en kijken wat het wordt. Ik vind het altijd wel leuk om langs water te rijden. Dat komt mooi uit wat mijn route komt lang de Lek en de Waal. Hier en daar op tactische plekken een viapunt neergezet zodat we snel- en provinciale snelwegen vermijden indien nodig. De A50 over de Waal bij Nijmegen is wel een mooi uiterst punt. Het rondje zal dan wel richting de 175 kilometer worden schat ik. Omdat ik niet al te veel pontjes wil hebben maar ook niet al te veel wil omrijden – dat is wel leuk, maar kost ook tijd – besluit ik alleen de pond bij Schoonhoven te nemen. Vanaf Gorinchem kan je via de N216 rechtstreeks naar Schoonhoven rijden. Dan ben je eigenlijk al bijna thuis maar zonder gejakker op de snelweg. Afijn, route gemaakt en geladen in de Rider.

Zoals altijd heb ik het “geluk” weer aan mijn kant en kan ik mijn route niet rijden zoals ik wil. Rondom Culemborg zijn de nodige dijkjes voorzien van grote borden waaruit ik kan opmaken dat er aan de weg wordt gewerkt. Helaas is het een doordeweekse dag en kan ik deze borden niet negeren.Zou het zondag of zaterdag zijn geweest dan was de ESA op rommelig terrein gezet en hadden we  GSA even kunnen uitlaten op onverhard maar helaas. We moesten dwars door Culemborg heen terwijl de bedoel was om lang het water te rijden. Culemborg uit was het direct weer raak. Stond zelfs een dame gehuld in fluo dat ik toch echt niet door mocht rijden over de Beusichemsedijk. Jammer. Gelukkig was het alternatief niet slecht maar ja – er stond net een viapunt boven op die dijk dus moest ik de Rider instrueren die over te slaan.

Ik vervolg mijn route en ga via de Prinses Marijke-sluis  over het Amsterdam-Rijnkanaal. De route gaat verder langs dit kanaal als ik ineens een afslag naar links zie. Een heel klein weggetje. Dat gaan we doen! Het weggetje is echt. Geweldig dit. Er is helemaal niemand en aan weerszijde alleen maar weiland en iets van een natuurgebiedje – althans zo zien het er uit (blijkt dus een golfclub te zijn). De weg is zo nietszeggend dat google-streetmap het niet eens in kaart heeft gebracht. Ik besluit om bij een hek de motor dwars op de weg te zetten en een paar foto’s te maken. Na deze kleine pauze vervolg is mijn weg door braaf de aanwijzingen van de Rider op te volgen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Rider brengt me naar een heel mooi stuk asfalt met hier en daar een fijne bocht waarin je zo lekker kan hangen. Mijn maag begin inmiddels ook leeg te raken. Opzoek dus naar een plek om even wat naar binnen te werken. Maakt me even niet uit of dat een frietje is van een snackbar of een stroopwafel bij een tankstation. Gelukkig hoef ik niet heel lang te wachten want bij Ochten is langs de Waal een veredelde snackbar. Mag niet zo heten want ze noemen het zelf een “Eethuisje” maar het is gewoon een snackbar. Cola en friet wil er in ieder geval wel in nu.

De route die ik heb verzonnen is erg prettig om te rijden. Dijkjes in overvloed en ze zijn allemaal voorzien van redelijk goed tot goed asfalt. De snelheidslimiet is vanzelfsprekend overal 60km/u maar nodigt uit tot harder rijden. Wel even inhouden wanneer er medeweggebruikers zijn en helemaal als er paarden zijn. Leuke beesten maar willen wel eens schrikken van die ploffen die uit de uitlaat komen. De route vanaf Nijmegen richting huis liep voornamelijk langs weilanden met hier en daar hele mooie bomenpaadjes. Een keer moest ik vol in de ankers want een onverlaat had geregeld dat er een drempel op een kruising had moeten komen. Niets mis mee, al remt ieder wel denkend mens daar sowieso af, maar waarom moest die drempel dan in de vorm van een stoeprand. Helemaal knots. Ik kan op de track niet meer vinden waar dat was, ik had de locatie graag met jullie gedeeld. Afgezien van dat is het volop genieten.

Dat straatje eindigd mooi in het water…

Ik had verwacht alleen langs de Lek en Waal te rijden maar als ik het naambordje “Maasdriel” zie kan in niet ander concluderen dat we toch ook langs de Maas gaan rijden. Niet geheel vervelend. De weg lang bijvoorbeeld Ammerzoden hoef je niet over te slaan. Ik laat het kasteel daar links (eigenlijk recht) liggen en tuf verder richting Maasdijk. Ik had verwacht en gehoopt dat Schoonhoven het enige veer van vandaag zou worden. De Rider stuurt me, als ik Aalst bijna uit ben, weer terug. “Huh”? denk ik. Daar was toch niets?. Ik keer om en duik een een of ander trut straatje in. En dat straatje eindigd mooi in het water van de Afgedamde Maas. “Zucht…” Aan de overkant zie er werkelijk een mini veerpont met voornamelijk fietsers. Het oppervlak van de pont is afgestemd op de lengte van twee auto’s. Ik besluit om me maar “over te geven aan de situatie” Eenmaal op het wiebel-pontje besef ik dat het eigenlijk best wel leuk is.

---