19 juni. Terug naar huis… Geen zin… Het onderkomen is goed, de wegen prima en de omgeving fantastisch, maar er moet ook nog gewerkt worden. We rijden weg uit Veldenz over de K88 richting Mülheim an der Mosel. Een mooie en vrij rechte weg. Er klopt iets niet. Boven het gespin van de 2 6-cylinders klinkt een foute brom van een, zo blijkt enkele tellen later, opgefokt golfje die werkelijk met een pleuris gang voorbij komt en een vacuüm achterlaat. Niet zien aankomen en we waren pas een paar 100 meter weg van “Gasthof zur Grafschaft“. Maar goed. Bij Wittlich stoppen we om te tanken en maken ons op voor de rit naar huis. We kruisen de routes van gisteren en de heenweg een paar keer. Sommige delen zijn hetzelfde maar dat geeft niet. Het is allemaal mooi. En dan zien we in een dorpje een hotelletje waar we op de heenweg koffie hebben gedronken. Laten we dus maar weer even een break houden voor koffie. Het was maandag, redelijk vroeg en er was geen beweging in het hotelleven te krijgen, zo leek het.
Na de koffie reden we richting Prüm. Prüm is een mooi stadje maar vandaag eventjes niet. Het hele centrum werd op de schop genomen. Normaal omrijden kon bijna niet meer. Ik heb er in ieder geval niet zo op gelet. Richard reed voor en moest echt zijn best doen om een goede route te vinden die niet te veel van de geplande route zou overslaan en dat lukte goed. Het was echt een zooitje daar. Niet lang daarna werd het wegdek anders..
België.. Het viel op zich wel mee hoor. Het kan namelijk erger en dat gingen we merken ook! Ik had aangegeven een leuke, smalle, maar goede bosweg te weten. Deze hadden we in de route opgenomen. Na dit mooie stuk kwamen we uit in een dorpje waar kennelijk de weg net was voorzien van een nieuwe slijtlaag en men had, voor het gemak, maar even een halve centimeter gravel-troep neergelegd. Spul dat kennelijk door auto’s het asfalt ingereden moet worden. Niet echt lekker als je daar met je zware toerfiets door heen moet. In de bocht lag natuurlijk het meest. We moesten echt voorzichtig doen. Gelukkig konden we deze weg snel verlaten in het dropje Ondenval, maar de ellende was nog niet voorbij. Het plaatsje Baugnez is een plaatsje dat lijkt te bestaan uit alleen maar grote, op auto’s gerichte, bedrijfspanden waaronder een Toyota- en een BMW-dealer. Haha BMW-vrienden (niet dus, zo blijkt later 🙁 ). Tevens lag de weg daar compleet open. De weghelften werden
Mooi man die BMW-familie.. NOT!
in tweeën gesplitst door zware betonnen profielen. We moesten zelfs omrijden. We hadden gepland om niet te treuzelen en zoveel mogelijk provinciale wegen te nemen maar de N62 richting Malmedy was dus afgesloten. We draaiden van de hoofdweg af en ik had het idee dat ik op eieren rijd. Nu was de weg verre van egaal maar toch. Er kwam een bocht naar rechts. “Hola, Da’s niet goed..”! Ik kijk op de bandenspanningsmeter.. 1.6 bar op het achterwiel. Dat is niet goed. Ik reed achteraan. Toeteren hielp niet maar ik kon zo niet doorrijden. Fiets gestopt. Fiets op de bok. Achterwiel rond gedraaid.
“Shit…”, “Schroef…”. Lekker dan. Op een maandag, in het “altijd pittoreske België”. Het duurde even voor die andere twee door hadden dat ik er niet niet meer bij was althans dat dacht ik. Richard had eigenlijk binnen 100 meter al door dat ik er niet meer bij was en hebben even op mij staan wachten, voordat ze omkeerden. Ze kwamen terugrijden en vroegen wat er aan de hand was. “Ja.. Schroef.. 🙁 “. Gelukkig zat er nog wel genoeg spanning in de band om naar dat auto-dorpje terug te rijden. Ik reed gelijk naar die BMW-dealer want ja – BMW-vrienden hè. Gelukkig waren ze open. Zelfs de werkplaats. Ik reed met goede hoop naar de ingang van de werkplaats. Ja… fout… Ik legde in mijn beste Frans uit wat er aan de hand was en de verkoper zag het wel zitten maar de monteurs van de werkplaats zagen er absoluut geen brood in. “Kan niet, doen we niet, proberen we niet, willen we niet”. Van een stel stugge Fransen had ik dat nog wel kunnen begrijpen maar als ik moet afgaan op het liedje van Henk Westbroek zouden ze toch wel moeten helpen. Echt niet dus hè!. Mooi man die BMW-familie.. NOT! De verkopers stonden echter wel in de meewerk-stand al konden ze de monteurs niet overhalen. Gelukkig was er een paar kilometer verder een PNEUS. Mooi, die zijn van alle (auto-)markten thuis en vandaag open.
De achterband werd voorzien van een paar pufjes lucht en we gingen op weg. Ja. Die toko was inderdaad open.., vanaf 13h. Oke. Het is nu 12h… euhm Lunch! Richard keek op zijn garmin of er nog een frietkot in de buurt zat ofzo. Wat een geluk. Een stuk verder zat een soort van snackbarretje. De kreupele 1600 parkeerde we bij de Pneus. Ik ging bij de Richard achter op richting de friettent. Helaas hebben we er geen foto’s van maar we hebben echt super gegeten. Geen vieze vette friet maar gewoon een goeie hamburger. Niet zo’n klef McDonald’s ding maar gewoon een goeie hamburger. De toko heet trouwens “Au Bon Coin“. Mocht je daar langs komen rond de lunch en je hebt honger stop hier dan gewoon.
Terug bij de Pneus. De tent was inmiddels een soort van open en we liepen met z’n drieën naar binnen. Je zag die lui denken: “euhm… ja…?”. Na een goeie discussie reed ik de fiets naar binnen en begon een van de monteurs aan mijn fiets. De zaak deed eigenlijk alleen in autobanden maar een band plakken (dat was in ieder geval mijn wens gezien de plek van de schroef) kan natuurlijk “gewoon”. Ik bleef er nauwlettend bij staan. De fiets stond op de bok en het achterwiel werd onder de fiets vandaag geschroefd. Dat was minder makkelijk dan in eerste instantie bleek. Loshalen was niet het probleem maar het wiel daadwerkelijk onder de fiets uitkrijgen wel. De pijpen en het achter spatboord zaten een tikkie in de weg. Nadat we het spatboordje iets hadden gelift lukte het wel.
Het verwijderen van de band ging niet geheel zonder slag of stoot – helaas is de rand op een plek een beetje beschadigd maar goed.. Het zit aan de binnenkant..
Nadat de velg weer onder de fiets zat moest ik nog even afrekenen. Een fractie van een nieuwe band. Of ik wel even voor de komende 20 kilometers de bandenspanning in de gaten wilde houden. Doen we! Geloof het of niet. Ik heb nog bijna 6000km met deze achterband gereden. Helaas heeft de achterband niet zijn volledige levensduur kunnen voltooiden door – wederom een schroef, nou ja spijker.
Het laatste stukje “mooi” was begonnen. Tussen Malmedy en Eupen ligt de N68 – Ik noem het maar eventjes “Route des Hautes Fagnes“. Geen idee of het echt zo heet maar wel toepasselijk. Bij Malmedy slingerend omhoog en eenmaal boven bestaat de weg uit een soort van 15 meter brede racebaan tot bijna in Eupen. Bij Eupen wilden we nog verder binnendoor maar de drukte van de opkomende spits en, natuurlijk, de nodige opbrekingen leidde tot enorme drukte. Laat maar! We besloten dat het mooi was geweest en de snelweg op te gaan..